نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسندگان
1 عضو هیات علمی دانشکده حقوق و علوم سیاسی دانشگاه مازندران
2 دانشجوی دکتری حقوق جزا و جرم شناسی دانشگاه آزاد واحد آیت الله آملی
3 عضو هیات علمی دانشگاه آزاد واحد قائم شهر
چکیده
حق بر سلامت به‌عنوان یکی از حقوق ذاتی و بنیادین بشر، به این معناست که هر کس حق دارد تا به بالاترین درجه سلامت دسترسی داشته باشد .ازآنجاکه سلامت و بهداشت به‌طور مستقیم با رفاه و کرامت انسانی در ارتباط است، همواره به‌عنوان یکی از عوامل اصلی در ارزیابی توسعه‌یافتگی جوامع محسوب می‌شود. حق بر سلامت به‌عنوان یکی از حقوق بشر شناخته‌شده ذیل نسل دوم حقوق بشر بوده و در بیانیه‌ها و کنوانسیون‌ها و دیگر اسناد منطقه‌ای و بین‌المللی حقوق بشری به‌طورجدی موردتوجه قرارگرفته است. بررسی منابع اسلامی ازجمله آیات روایات و کتب فقهی نشان می‌دهد که دین مبین اسلام نیز تأکیدات فراوانی بر لزوم حفظ و ارتقای سلامت افراد دارد. دولت‌ها برای تأمین امکان یک زندگی سالم ملزم به اتخاذ اقداماتی در حوزه وسیعی هستند که برخی از این تعهدات مستلزم اقدام فوری و برخی دیگر در طول زمان باید تحقق پیدا کنند. ایران نیز با تصویب قوانین و مقررات مختلف درزمینهٔ سلامت و همچنین پیوستن به کنوانسیون‌های مختلف بین‌المللی این حق را به رسمیت شناخته و موردحمایت قرار داده است که به نظر می‌رسد جایگاه این حق در نظام حقوقی ایران با بررسی این قوانین و مقررات تبیین می‌گردد. در این مقاله جایگاه حق بر سلامت ، از گفتمان فقهی – حقوقی تا گفتمان قضایی موردبررسی قرار می‌گیرد. روش تحقیق این پژوهش نیز از نوع توصیفی – تحلیلی است و نحوه گردآوری اطلاعات مبتنی بر روش کتابخانه‌ای است.
کلیدواژه‌ها
)