مقدمه و هدف: مهمترین مهارت ضمن تدریس، برقراری ارتباط موثر استاد با دانشجو است؛ کیفیت رابطه ی استاد با دانشجو در کلاس درس از نوع روابط پیچیده ی انسانی است که عوامل متعدد و گوناگونی در آن موثرند از جمله توانایی معنوی؛ هدف این مطالعه این است که آیا بین نگرش و میزان معنویت استاد و دانشجو در فرایند ارتباط رابطه ی معناداری برقرار است یا خیر؟ مواد و روش: روش پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی، از نظر نحوه ی گردآوری اطلاعات، توصیفی و از نوع پیمایشی است. جامعه ی آماری شامل دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی ایلام در سال تحصیلی 97-96 است که با فرمول کوکران و از طریق روش نمونهگیری تصادفی ساده، تعداد 334 نفر از این دانشجویان به عنوان نمونه انتخاب شدند؛ جهت جمع آوری داده ها از پرسشنامهی توانایی معنوی شهیدی و فرج نیا (1391) و پرسشنامهی ارتباط بین استاد و شاگرد (1396) استفاده شد. دادهها با استفاده از معادلات ساختاری و نرم افزار AMOS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. بحث: نتایج تحقیق نشان داد که توانایی معنوی بر تمامی گویه های مربوط به کیفیت رابطه ی استاد و دانشجو از جمله: (شاخص برازندگی توانایی معنوی، برازندگی تحلیل عاملی توانایی معنوی، برازندگی روابط بین استاد و دانشجو و شاخص برازندگی نهایی) بجز نوع درس تاثیرگذار است. نتیجه گیری: اساتید با استفاده از تکنیک و مهارت ارتباطی معنویت، میتوانند روابط علمی و تربیتی خود را با دانشجویان عمیقتر کنند. بر این اساس توجه به برنامهریزی و عملیلتی کردن امور معنوی هم در سرفصل دروس مرتبط و هم در برنامههای فرهنگی، امری ضروری مکمل نظام آموزش است.
)