نوع مقاله : مقاله پژوهشی

چکیده

   مقدمه و هدف: مهمترین مهارت ضمن تدریس، برقراری ارتباط موثر استاد با دانشجو است؛ کیفیت رابطه­ ی استاد با دانشجو در کلاس درس از نوع روابط پیچیده­ ی انسانی است که عوامل متعدد و گوناگونی در آن موثرند از جمله توانایی معنوی؛ هدف این مطالعه این است که آیا بین نگرش و میزان معنویت استاد و دانشجو در فرایند ارتباط رابطه­ ی معناداری برقرار است یا خیر؟
  مواد و روش: روش پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی، از نظر نحوه­ ی گردآوری اطلاعات، توصیفی و از نوع پیمایشی است. جامعه ­ی آماری شامل دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی ایلام در سال تحصیلی 97-96 است که با فرمول کوکران و از طریق روش نمونه­گیری تصادفی ساده، تعداد 334 نفر از این دانشجویان به عنوان نمونه انتخاب شدند؛ جهت جمع­ آوری داده­ ها از پرسشنامه­ی توانایی معنوی شهیدی و فرج نیا (1391) و پرسشنامه­ی ارتباط بین استاد و شاگرد (1396) استفاده شد. داده­ها با استفاده از معادلات ساختاری و نرم افزار AMOS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
   بحث: نتایج تحقیق نشان داد که توانایی معنوی بر تمامی گویه­ های مربوط به کیفیت رابطه­ ی استاد و دانشجو از جمله:
(شاخص برازندگی توانایی معنوی، برازندگی تحلیل عاملی توانایی معنوی، برازندگی روابط بین استاد و دانشجو و شاخص برازندگی نهایی)  بجز نوع درس تاثیرگذار است.
   نتیجه­ گیری: اساتید با استفاده از تکنیک و مهارت ارتباطی معنویت، می­توانند روابط علمی و تربیتی خود را با دانشجویان عمیق­تر کنند. بر این اساس توجه به برنامه­ریزی و عملیلتی کردن امور معنوی هم در سرفصل دروس مرتبط و هم در برنامه­های فرهنگی، امری ضروری مکمل نظام آموزش است.

کلیدواژه‌ها

• توانایی معنوی
• کیفیت ارتباط استاد و دانشجو
• دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی ایلام