بررسی رابطه تاب آوری و سلامت معنوی در مراقبین بیماران مبتلا به سرطان در مراحل انتهایی

مقدمه: با توجه به ماهیت ناتوان­کننده­ی بیماری سرطان که علاوه بر خود بیمار، مراقبین را نیز تحت تاثیر قرار می­دهد، پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه تاب آوری و سلامت معنوی در مراقبین بیماران مبتلا به سرطان در مراحل انتهایی انجام شد.
روش: این پژوهش از نوع مقطعی ـ همبستگی بوده که در آن 120 نفر از مراقبین بیماران مبتلا به سرطان مراحل انتهایی
مراجعه­ کننده به مرکز پیشگیری و کنترل سرطان آلا (مکسا) در تهران از فروردین تا تیر 1397 به روش در دسترس به عنوان نمونه انتخاب شدند. جمع­ آوری داده­ ها با استفاده از پرسشنامه سلامت معنوی پولوتزین و الیسون و تاب ­آوری کانر ـ دیویدسون انجام گردید. در این پژوهش از
روش­های همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه به روش همزمان استفاده شد که به وسیله­ ی نرم­ افزار SPSS-22 و در سطح معنی­ داری 01/0 محاسبه شد.
یافته‌ها: بین متغیرهای سلامت معنوی کل، سلامت مذهبی و سلامت وجودی با تاب­آوری رابطه­ی معنی­دار وجود داشت که میزان این رابطه به ترتیب برابر با 61/0، 50/0 و 57/0 است. همچنین، متغیرهای سلامت مذهبی (372/3=T ،286/0=β)  و سلامت وجودی (022/5=T ،425/0=β)  قادر به پیش­بینی تاب­آوری بودند؛ به طوری که این دو متغیر مجموعا 39 درصد از واریانس متغیر تاب­آوری را تبیین کردند.
بحث و نتیجه­ گیری: براساس نتایج مطالعه، تاب­آوری مراقبین بیماران مبتلا به سرطان مراحل پایانی به وسیله سلامت معنوی آن­ها قابل پیش­بینی بوده و در نتیجه بنظر میرسد می­توان با فراهم کردن مراقبت­های معنوی (مذهبی و وجودی) تاب­آوری افراد را افزایش داد.